Welkom op onze
blogpagina!

 Als mensen zelf gemotiveerd zijn, is de kans het grootst dat hulp slaagt. Daar is de zaak van Sylvia een goed voorbeeld van. Het ging niet zonder slag of stoot, er waren grote zorgen toen ze bij ons binnen kwam: een radicaliserend meisje met extreem gedrag. Maar uiteindelijk gaat het na een heftige periode, gelukkig weer heel goed met haar.  

De start 

Een nieuwe zaak, een spoedzaak met alarmbellen. Sylvia, een zeventienjarig meisje, bekeerd tot de Islam en doet extreme uitspraken waardoor ze een risico is voor zichzelf én voor de samenleving. Ze vindt het blijven bestaan van het Kalifaat zo belangrijk, dat ze daarheen wil gaan om de strijders bij te staan en te ondersteunen. Thuis, waar ze alleen met zijn moeder woont, is ze niet meer te hanteren. Moeder is radeloos en zoekt hulp. Helaas staat Sylvia niet open voor hulp en wil ze naar niemand luisteren.  Ze voelt zich niet gehoord, onbegrepen en niet geaccepteerd als bekeerling. Ze trekt zich meer en meer terug op haar kamer, achter haar computer. In een conflict met moeder schopt en slaat Sylvia haar. Moeder belt de politie die een melding doet bij Veilig Thuis, vanwege de grote zorgen. Er start een spoedonderzoek vanwege de ernst en de grote risico’s. Sylvia is boos, boos op moeder, boos op de maatschappij en boos op de wereld. Ze wil trouwen met een strijder en vertrekken om haar man bij te staan en te helpen waar ze kan. 

Opgesloten 

Daar zit Sylvia dan, aan de andere kant van het land, in wat in haar ogen een gevangenis is. Op de groep is veel begeleiding, controle en structuur. Hier zitten jongeren die extra toezicht en duidelijke regels en grenzen nodig hebben. Sylvia kan haar draai niet vinden, ze vindt het helemaal niks. Ook moeder vindt het erg heftig; zo ver weg; die hekken; zo’n strenge groep. Moeder voelt zich schuldig en voor de gek gehouden, zo erg was het nou ook weer niet. Ze wil dat Sylvia zo snel mogelijk weer thuiskomt. Zodra Sylvia zegt dat ze gaat meewerken aan de hulpverlening, mag ze van moeder naar huis. Helaas, zo loopt het niet. Sylvia zal echt moeten laten zien dat ze stappen maakt, afstand neemt van het radicale gedachtengoed en meewerkt aan de hulpverlening. De risico’s zijn te groot om dit in buitenwereld te proberen. Er breekt een tijd aan voor Sylvia en moeder van onbegrip, weerstand, onmacht en verdriet.  

Nog langer opgesloten… 

Een voorlopige ondertoezichtstelling (VOTS) wordt altijd voor drie maanden uitgesproken. Daarna komt er een nieuwe zitting om deze om te zetten naar een ondertoezichtstelling (OTS) of af te sluiten. De spoedmachtiging gesloten jeugdzorg is gekoppeld aan de VOTS. Er zal bepaald moeten worden of deze verlengd moet worden of niet. Een onafhankelijke GZ- psycholoog gaat in gesprek met Sylvia en adviseert het verblijf in de jeugdzorg plus voorziening te verlengen. Hij acht de situatie te ernstig en een ambulant hulpverleningstraject nog niet haalbaar. 

De kinderrechter verlengt de machtiging gesloten voor 6 maanden en spreekt de OTS uit tot haar achttiende verjaardag. Sylvia en moeder gingen er toch vanuit dat ze na de zitting naar huis zou gaan dus ze zijn enorm verdrietig en teleurgesteld. 

Duidelijkheid 

Nu Sylvia weet dat ze niet naar huis kan, gaat de knop om. Ze stelt zich meer open in gesprekken en werkt mee aan de hulpverlening. Voor moeder is dat lastiger. Het is een enorme opgave voor haar om elke keer de reis te maken om bij haar dochter op bezoek te gaan.  Ze is erg boos, vooral op mij. Ondertussen blijft Sylvia haar best doen, heeft wekelijks meerdere gesprekken. Het contact met haar begeleider, is heel erg goed. Hij gelooft in Sylvia en Sylvia heeft vertrouwen in hem.    

Grote stappen vooruit 

Vanaf het moment dat Sylvia overgeplaatst wordt naar een meer open groep, gaat het met moeder ook beter. Sylvia heeft meer vrijheden, gaat naar school en heeft meer contact met groepsgenoten. Ze heeft een goed contact met haar mentor. Ze maakt grote stappen en mag op verlof. Het contact tussen mij en moeder blijft wat moeizaam, omdat ze veel sneller wil gaan dan ik. Na zo veel maanden uit huis, ben ik voorzichtig in de eerste keer op verlof naar huis. Ik wil graag dat het goed gaat. De kans op conflicten is groter wanneer het bezoek te lang is. De wensen van moeder en die van mij liggen ver uit elkaar maar we vinden elkaar in het midden.  We maken duidelijke veiligheidsafspraken waar iedereen achterstaat. Het verlof gaat goed.  

Het einde in zicht… en nu? 

Het einde van de machtiging komt in zicht. We gaan in gesprek: Sylvia en moeder, haar mentor, gedragsdeskundige en ik. Wat gaan we doen, kan ze naar huis, moet ze langer blijven, moet ze naar een open instelling? De meningen zijn verdeeld: 

• Sylvia en moeder vinden dat ze direct naar huis kan.  
• De instelling vindt dat ze na de machtiging met een tussenstap van een open plek naar huis kan.  
• Ik vind dat ze na de machtiging naar huis kan, zodat ik de kans krijg om nog iets te kunnen voordat ze 18 jaar is, als dat nodig is. 

 Moeder vraagt zich af wat het nut is van die extra weken op een open plek tot het einde van de machtiging, als ze gemotiveerd is om het thuis voort te zetten … Ik snap haar punt en ga in overleg met de gedragsdeskundige van de instelling. Wat moet Sylvia nog leren? Kan dat alleen in geslotenheid ? Langer in geslotenheid betekent ook risico op demotivatie. Is de kans van slagen niet groter wanneer ze thuis gemotiveerd aan de slag gaat?  

Wat is de meerwaarde van langer gesloten zitten?

Eigenlijk is het wel duidelijk. Het heeft geen meerwaarde om langer te blijven, sterker nog, het zal een grotere kans van slagen hebben om gehoor te geven aan de stem van Sylvia en moeder.  

Het blijkt de juiste keuze. Het gaat erg goed moet Sylvia. Ze gaat weer naar school, accepteert thuis het gezag van moeder, ook nu ze achttien jaar is respecteert ze dat haar moeder het voor het zeggen heeft. Sylvia is een trotse moslima en heeft afstand gedaan van haar radicale gedachtengoed. Ze wil niet meer trouwen met een strijder om uit te reizen. Ze heeft het afgelopen jaar als zwaar ervaren maar ziet nu wel wat het heeft opgeleverd   

Het is goed om soms door te zetten wanneer de risico’s groot zijn, ondanks weerstand, maar het is nog belangrijker om altijd te blijven luisteren naar de cliënt. 

Caroline Quarles van Ufford, voorheen jeugdbeschermer, nu cliëntambassadeur 

In verband met privacy en herleidbaarheid zijn een aantal essentiële persoonskarakteristieken gewijzigd of verwijderd.

Foto: Pixabay

Lees ook onze andere verhalen op onze website.